Burknął coś pod nosem pod adresem zachodzącego słońca i ruszył truchtem przed siebie, wymijając waderę i zostawiając ją w tyle.

Przez chwilę zastanawiał się, czy nie odwrócić się po prostu i nie odejść, nie bardzo miał ochotę na czyjekolwiek towarzystwo. Stwierdził jednak, że żaden szczeniak nie będzie go znikąd przeganiał. Szczególnie, iż musiał sie sporo wysilić, żeby tu przyjść.
Otworzył pysk, ale zawahał się i ponownie go zamknął. Odkaszlnął.
- Szukam bo szukam, ale co znajdę? - spytał zachrypniętym głosem, dawno się już nie odzywał. Popatrzył przez chwilę na waderę, próbując sobie przypomnieć gdzie ją widział, po czym - kiedy mu się to nie udało, a nabawił się za to bólu głowy - wyminął ją i ruszył w kierunku odległej lini drzew. Ból stawał się jednak coraz silniejszy, toteż zatrzymał się, zirytowany. Spojrzał przez ramię na wciąż stojącą z tyłu waderę. Teraz zauważył, że była młoda, nawet bardzo - ledwo odrosła od ziemi. Odwrócił głowę, spoglądając przed siebie, po czym odezwał się cicho:
- Szczeniaki chyba nie powinny chodzić tak same...
Jeszcze by tylko tego brakowało, żeby ktoś ją zabił. Znów miałby łapy pełne roboty - do niego wszyscy przychodzili, jako jedyny potrafił wczuć się umysły psychopatów. Ludzka policja była zbyt nieudolna.

A spoko, polazłam w końcu do ciebie xD

Gdzie chcesz.

Wlokąc się smętnie po okolicy postanowił zajrzeć na niegdyś ulubione jego miejsce, a mianowicie łąkę. Kiedyś uwielbiał tu przebywać. Mógł tu być sam, nikt mu nie przeszkadzał. Teraz nie miał do tego głowy, zresztą - nawet słońce mu w tej chwili przeszkadzało, świecąc jakby prosto w jego wyczulone oczy. Choć to mogło być akurat spowodowane ilością wypitego alkoholu (loboholu...xD). Niemniej, wsunął się powoli na rozległy teren, mrużąc blade oczy. Przedstawiał dość dziwny widok: łeb nisko zwieszony, tak samo nieruchomy ogon, żebra wystające z chudych boków - zdecydowanie nie pasował do tego kolorowego krajobrazu. Przeszedł parę kroków, kiedy doleciał do niego zapach młodej wadery, leżącej w trawie nieopodal. Nie przyszło mu do głowy, że ktoś jeszcze mógłby tu być. Kiedyś - przed dwunastoma miesiącami - było to dość rzadko uczęszczane miejsce. Westchnął i już zamierzał wrócić do zacisza swojej jaskini, jednak zawahał się.

Ma przedstawiać żywego człowieka, kropka. Żadnych ubieranek, artów. Nie wyglądałoby to dobrze, skoro cała reszta ma realnych ludzi w KP.

Chodzę splątanymi korytarzami, wszystko wokół jest czarne, wiem jednak, że znajduję się labiryncie, gdzie ściany zbudowane są z przydymionego na czarno szkła, podłoga jest obsydianowa, a sufit zaś istnieje tylko jako skłębiona ciemność. Idę przed siebie, obijając się o czarne ściany - im dalej jestem, tym bardziej ogarnia mnie panika, im bardziej się boję, tym częściej ląduję na zimnej kamiennej posadzce. W końcu rezygnuję z ciągłego podnoszenia się tylko po to, by upaść z powrotem - zaczynam się czołgać, aż w końcu wychodzę z labiryntu. Znajduję się teraz na zawieszonym w czarnej nicości szklanym mostem; zawieszonym pomiędzy nicością; prowadzącym do nikąd.

Obudził się zlany zimnym potem. W panice, dysząc, próbował wstać, a kiedy w końcu mu się to udało, zorientował się, że leży na własnym posłaniu, we własnej jaskini. Westchnął, chowając głowę między łapy. Po dłuższej chwili dygotania nabrał powietrza i uniósł z wahaniem głowę. Szmaty, jakimi wymoszczone było małe wydrążenie w kamiennej podłodze w jego sypialni, były całe mokre od potu. Wciąż otrząsając się z resztek snu, zaległych pod powiekami, otrzepał się i wstał, stając niepewnie na drżących łapach. Spróbował coś powiedzieć - mimo że nikogo z nim nie było - ale gardło miał tak wyschnięte i ściśnięte, że nie mógł wydusić  z siebie dźwięku.
- Muszę się napić... - wychrypiał w końcu; kolejna próba przyniosła rezultat. Odkaszlnął, ogarnął rozgorączkowanym spojrzeniem całe pomieszczenie i wywlókł swoje chude, długie ciało na zewnątrz.

Jaskinia zrobiona.